گرد هم آئی هفتگی
((یا لیتنی کنت معکم فافوزمعکم)) از زیارت وارث
کــــاش بودم کربلا، تا کنم جان را فدا
کاش بــــودم هم نـــوا در نینـــوایت یا حسین(ع)
کاش بودم برگ سبزی از گل گلزار تو |
یاکه اشــــــک شبنـمی بــــر روی برگ و بار تو |
کــاش بودم واژه ای از دفتر آثار تو |
یــــا کـــه گــام مثبتی می داشتم در کار تو |
یــــا مرا بودی به جان درد و بلایت یا حسین
کــاش بـــودم تا بلا گـردان اصغر می شدم |
یا بـه قــربان قد و بالای اکــبر می شدم |
یا فدای دســــت عبــــاس دلاور مــی شدم |
یا نثار قاســم و هــم عون و جعفر می شدم |
می شدم ملـــحق به خون کشته هایت یا حسین(ع)
کاش بودم می خریدم تیر عشقت را بجان |
می کشیدم دســت از جان بر حیات جاودان |
مـی نهادم سر بکویت بر طفیل عاشقان |
مشــت خاکی میشدم در سایه ی آن آستان |
بر امید عزت روز لقایت یا حسین(ع)
کاش بودم از غلامان سیاه مــوکبت |
کاش بودم جبهه سای خاک سُــمِ مَرکبت |
کاش بودم تا رسانم آب سردی بر لبت |
کاش بودم تا نشانم آتــــــش تــاب و تبت |
کاش بودم آشنای آشنایت یا حسین(ع)
کاش بودم کربلا ای بی کس یزدان پناه |
تا که می گشتم بقربان سرت در قتلگاه |
یا که می رفتم بسوز دل جوار خیــمه گاه |
تا فرو بنشانم آتش را به سیل اشـــک و آه |
یا تسلّائی دهم بر بچه هایت یا حسین(ع)
کاش بودم می زدم دامان همت بر کمر |
جمع می کردم یتیمان ترا با چشــم تَر |
بلکه از باران غم خاموش می کردم شـــرر |
از خیام آل یاسین می نمودم دفـع شـر |
یا که می کردم به ذات حق شکایت یا حسین (ع)
کاش بودم من در عاشورا شب و آن بزمگاه |
زیر چـــرخ نیلگون و پـرتوکم نور ماه |
تا بگردم دور جسمت ای شهــید بی سپاه |
بلکه با خنـــــــجر نیاید ساربــــان روسیاه |
تا بُرد انگشتی از انگشت هایت یا حسین(ع)
کاش بودم در اسیری دست غیرت وا کنـم |
خدمت سجاد(ع) را بی خوف و بی پروا کنـم |
کاش بودم امر زینب خواهرت اجرا کـنم |
کاش بودم طفلک گم گشته را پیدا کنـم |
کاش بودم با اسیران در هوایت یا حسین(ع)
حال چون تاخیر شد دوران من زین ماجرا |
کن شهادت را نصیـــبم ای شــــــهید کربلا |
ثبت کن نام مــــرا در زائرین نینوا |
از زمین کربلا قبری ببخشا « شعله» را |
تا نهد سر روی خاک پُر بهایت یا حسین(ع) [1]
« 6محرم 1389- 1/1/1348»
[1] -من و عشق پاک، میرزا محمد شعله، ص 155.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
هنگامه ی عاشورا
مظلوم حسین ،مظلوم حسین، مظلوم حسین جان
عالم پر از هنگامه ی آقا حسین است |
اینجا حســین آنجا حسیــــن هرجا حسین است |
دشت و بیـــــــابان ،گلزار خون شد |
دامــان صــحـــــرا، آلـالــه گــون شــد |
خـون خدا سردار عاشورا حسین است
مظلوم حسین ،مظلوم حسین ،مظلوم حسین جان
هر محفلی نام حسین ورد زبان است |
هــــر جا نظر می افکنـــم نـورش عیان است |
هرجا که می بینم بساطش درمیان است |
بــــا عشق او هر زنــــدگانی جاودان اســـت |
ذکر خـــدا آرامش دلها حسین است
روزی چو عاشـورا چنـین عنوان ندارد |
این انقــــلاب کربـــــــلا پـــایان ندارد |
هـرکس که نشناسد حسـین ایمان ندارد |
اسلام بی عشـــــــق حسین سامان ندارد |
چون مکــــــتب اسلام را ابقا حســـین است
باشد چه رمزی این حسیــن الله اکبر |
گر او نبـــــودی کی شدی دلـــها مسخر |
بی او کجا می شد بقای دین داور |
بـی نـور او کی می شدی قرآن مــصـــور |
تضـمین آئین،درمرام ما حسین است
در کربـلای عشـق تا افراشـت قامـت |
بر رادمــــــــردان،داد درس استـــقامت |
شـد بهر «قد قامت»به محراب امامت |
برپا نماز از خون او شــــــد تا قیــــامت |
شرح نماز و معنی تقوی حسین است
کی چون حسین هنگامه محشر بپـــا کرد؟ |
جــز او که برپا پرچــــم ســـرخ عـــزا کرد؟ |
کــی این چنین قربانی از بهر خدا کرد؟ |
جــــز او که طفلی چون علی اصغــر فدا کرد |
دل دادهِ این ماتم عظمی حسین است
اسناد مظلومی این آزاد ســــرور |
دست ابالفضل اســت و خـــون پاک اصغر |
هم غرقه در خون قامت زیبای اکبـر |
هم نعش پاک قاسم و هم عــــون و جعفر |
سر خیل هفتاد و دو تن تنها حسین است
دیگر ز اسنادش شهید قتـلگاهش |
عبدالله شیــرین زبان بی گنـــــــــاهش |
طفل حسن داغ حسین و اشک و آهـش |
کز تیغ دشـــمن دست و پا زد در نگاهش |
آری امیر جنگ و دل دریا حسین است
فرزند پاک فاطمه نـــــــــور ولایت |
با این همه جور و جــــفای بـــی نهایت |
نگشود بر درگاه حق لب بـر شکایت |
تنها برومنـــدی که منشـــــــور هدایت |
بنمود با خون گلو امضا حسین است
ازادگان دلدادگان مات حسیــنند |
جان بر کفـــن عشق آیات حســـــــینند |
روشن روان از پرتــــو ذات حسینند |
دل زنده در معنـای طاعاتِ حسیــــــنند |
زیرا شعاع «شعله» معنا حسین است
مظلوم حسین مظلوم حسین مظلوم حسین جان [1]
«طلوع محرم 1409 24/5/1367»
[1] -من و عشق وپاک میرزا محمد شعله، ص157.
نظرات ارسال شده